Ruben se een minuut storie: Ek is 'n gewone mens. Ek kan net nie sien nie!

Maats, vandag plaas ek Morné se storie wat ek in hulle tydskrif, InFokus, raakgelees het. Hierdie merkwaardige verhaal moet met ander gedeel word en daarom plaas ek dit in sy direkte woorde.

My naam is Morné van der Merwe en ek is op Donderdag, 13 Augustus 1981, in Welkom in die Vrystaat gebore.  

Aanvanklik kon ons nie agterkom dat ek wel blind is nie. Eers op drie maande het 'n dokter bevestig dat ek aan 'n oogtoestand bekend as RETINALE DISPLASIE, ly. Dit beteken dat die retinas nie ten volle ontwikkel het nie. Vir my ouers was dit natuurlik 'n groot skok. In daardie jare was die persepsie taamlik algemeen dat blinde persone nie iewers in die wêreld sal kom nie.

'n Blinde fisioterapeut (ook 'n oudskolier van Pionierskool) van Welkom, Stafie Pelser, het ons in kontak gebring met die Pionierskool op Worcester en ek is in 1985 daar toegelaat.

My skoolloopbaan was een suiwer plesier; gekenmerk deur vreugde, hartseer en blydskap. In 1986 het ek die voorste lid van my regterwysvinger in 'n ongeluk verloor. Dit het beteken dat ek Braille moes lees met die middelvinger. Dit was 'n groot aanpassing. My vader is in 1989 oorlede en die verlies was (en is steeds) baie groot.

In 1999 het ek matriek geskryf en in 2000 begin studeer by die Pionierskool se afdeling vir loopbaanontwikkeling. My vakke was N4, N5, telefonie en kantoorpraktyk. In hierdie stadium kry ek ook vir Rabat, my gidshond. Ek het hom met gemengde gevoelens ontvang. Ek was skepties om my kierie te ruil vir 'n hond, maar na gereelde oefensessies deur die dorp met hom, erken ek nou dat ek vir Rabat met my lewe kan vertrou.

In 2001 het ek begin studeer aan die Universiteit van Stellenbosch. Ek was 'n bietjie op my senuwees vir die nuwe omgewing, maar met Rabat en my mobiliteitsintrukteur aan my sy het ons twee weke voor die klasse begin het die omgewing verken. Na slegs vier ure toe weet ek en Rabat reeds hoe om by my klasse uit te kom! Ek het baie vriende gemaak en bly in Huis De Villiers. Ek volg 'n BA Taal- en Kultuurkursus met vakke Afrikaans, Duits, Geskiedenis, Sielkunde en Musiek. Ek is baie lief vir musiek, veral my viool. Ek het reeds in graad 5 begin met lesse. Musiek bekoor my nog steeds.

Ek is trots om te bevestig dat ek en my blinde vriende die persepsie dat blinde persone nêrens in die wêreld sal kom nie, verkeerd bewys het!  

[Bron: InFokus, Nuus van die Instituut vir Blindes, Augustus 2001]

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Mense wat nie kan sien nie, is gewone mense.

* Daar is in elkeen se lewe ontelbare genade, ten spyte van 'n klomp struikelblokke.

* Dat blinde persone wel êrens in die lewe kan kom.

* Moenie mense oordeel nie - loop eers in hulle skoene voordat jy 'n opinie uitspreek.

Drie minute dinkstorie: Groot wonderwerk vir ‘n klein boetie

Tessa gaan na haar kamer en agter in haar kas, in ‘n donker klein wegsteekhoekie, haal sy haar glas bottel met al haar spaargeldjies uit. Versigtig gooi sy die kleingeld op haar bed uit en begin die geld te tel. Sy tel die geld drie keer oor, om seker te maak dat die totaal korrek is. Sy gooi die munte terug in die glasbottel en draai die skroefdeksel terug. Versigtig plaas sy die glasbottel in haar rugsak en glip ongesiens by die agterdeur uit. Sy stap ses blokke ver om by die groot apteek in die stad uit te kom.

Geduldig wag sy dat die apteker haar help, maar hy was te besig om haar raak te sien. Tessa skuifel haar voete op die teëlvloer om ‘n skuurgeluid te maak, geen reaksie van die apteker nie. Sy maak op die onaardigste wyse keel skoon, maar steeds geen reaksie nie. Uiteindelik neem sy een van die munte uit haar bottel en tik daarmee op die glas toonbank. Die keer werk dit!

“En wat wil jy hê?” vra die apteker ongeduldig terwyl hy die gesprek met sy broer onderbreek wat kom kuier het. “Ek is besig om met my broer te gesels, wat ek jare laas gesien het,” sê die apteker, sonder om op ‘n antwoord te wag op sy vraag aan Tessa.
“Wel, ek wil met jou gesels oor my broer!,” antwoord Tessa in dieselfde geïrriteerde stemtoon as die apteker. “Hy is regtig baie siek ... ek wil ‘n wonderwerk koop vir hom.”
“Verskoon tog, wat sê jy daar kind?” vra die apteker. “Sy naam is Andries, en hy het iets slegs wat in sy kop groei en my pappa sê slegs ‘n wonderwerk sal hom nou kan red. So, hoeveel kos ‘n wonderwerk hier by julle?”
“Ons verkoop nie wonderwerke hier nie, meisie, ek is jammer ek kan jou nie help nie,” antwoord die apteker in ‘n baie sagter stemtoon.
“Oom, ek het geld om daarvoor te betaal. As dit nie genoeg is nie, sal ek die res in die hande kry. Vertel my tog net ... hoeveel kos so ‘n wonderwerk?”
Die apteker se broer, ‘n welgeklede middeljarige man, was ontroerd deur die klein meisie se pleidooi. Hy stap om die toonbank, gaan buk by die meisie en vra: “Watse soort wonderwerk het jou boetie nodig?”
“Ek weet nie,” antwoord Tessa terwyl die trane opwel in haar klein dogtertjie-oë.”Ek weet net hy is regtig baie siek en mamma sê dat hy ‘n operasie sal nodig hê. Maar my pappa kan nie vir die operasie betaal nie, so ek wil my geld gebruik om vir my boetie ‘n wonderwerk te koop.”
“Hoeveel geld het jy by jou?” vra die apteker se broer.
“Tien rand en vyf en vyftig sent,” antwoord sy in ‘n stemmetjie wat skaars hoorbaar is. “En dit is al die geld wat ek het, maar ek kan nog meer in die hande kry wanneer ek my sakgeld die einde van die maand kry.”
“Wel, wat ‘n toevalligheid is dit nou nie!” glimlag die man. “Tien rand en vyf en vyftig sent - die presiese prys van ‘n wonderwerk vir klein boeties.”
Hy neem Tessa se geld in die een hand en neem haar klein handjie in sy ander hand en sê: “Neem my na waar julle bly. Ek wil jou klein boetie sien en jou ouers ontmoet. Laat ons kan sien of ek die soort wonderwerk het wat jy benodig.”
Die welgeklede man was ‘n chirurg wat gespesialiseer het in neuro-chirurgie. Die operasie is gedoen sonder enige kostes en dit was nie lank daarna nie, toe is klein Andries terug by die huis en blakend gesond.
Ma en Pa het vol vreugde gesels oor hoe wonderlik alles uitgewerk het vir klein Andries. “Daardie operasie,” het Ma gefluister, “was ‘n werklike wonderwerk. Ek wonder wat so ‘n operasie sou gekos het?”
Tessa glimlag. Sy weet presies hoeveel ‘n wonderwerk kos ... tien rand en vyf en vyftig sent ... plus die geloof van ‘n klein kindjie.

‘n Wonderwerk is nie die opheffing van ‘n natuurlike wet nie maar die werking van ‘n hoër wet.

[Geleen op FB]

Ruben se een minuut storie: Seun sonder 'n hemp

Dis stil in dié klas. Mnr. Buys voel hoe sy binneste ruk, want hy weet hier is groot behoefte, maar ter wille van die dissipline van die klas moet die seun gestraf word. Hy versoek toe weer vir Klaas om sy baadjie uit te trek, en weer smeek hierdie maer verwaarloosde kind: "Meneer, ek sal enigiets doen, maar asseblief, Meneer, ek kan nie die baadjie uittrek nie."

Mnr. Buys kon ook nie toegee nie, en sê weer: "Kom, Klaas, uit met die baadjie" en toe Klaas sien hy gaan die baadjie moet uittrek, maak hy dit oop en laat dit stadig grond toe gly en staan voor die onderwyser met net die verflenterde ou broek aan sy lyf."

 
"Klaas, waar is jou hemp?" vra mnr Buys."Meneer, in ons huis is daar net een hemp en een baadjie en dit was vandag my boetie se beurt om die hemp te dra. En Meneer, ek het nie bedoel om die brood te neem nie, ek het gedink Jakobus gaan dit net weer in die asblik gooi soos elke dag, en ek was baie honger, en ek weet my boeties en sussie by die huis is ook so honger soos ek, toe dink ek hy sal nie eens agterkom dat die brood weg is nie. Hier is dit, Meneer." Hy plaas die oorblywende broodjies op die tafel.

Mnr. Buys het gemaak of hy na iets op die bord kyk om hom geleentheid te gee om sy emosies onder beheer te kry.

 
Toe draai hy om en sê: "Klaas, jy verstaan dat ek wel die dissipline moet toepas. Jy verstaan dat ek nie 'n uitsondering kan maak nie," en Klaas kyk hom in die oë en sê: "Ja, Meneer, ek verstaan" en toe buk hy. Mnr. Buys tel die rottang op om die eerste hou te slaan, toe breek Jacobus se stem die stilte in die klas: "Wag, Meneer, moenie hom slaan nie." 

Mnr Buys kyk na Jacobus en sê: "Nee, Jacobus, jy weet dat die straf moet toegepas word vir die oortreding van julle reëls."

"Ja, Meneer, maar moenie hom slaan nie, hy was baie honger en het aan sy boeties en sussie by die huis gedink. Ek sal liewer in sy plek kom buk om sy straf wat hy moet kry, te vat."

Jacobus staan op en stap vorentoe. Daar was nie 'n droë oog daardie dag in daardie klas nie.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Jesus het voor die VADER gestaan en gesê: "Asseblief, VADER, moenie hulle straf nie. EK sal in hulle plek die straf op MY neem.

* Kom ons maak 'n punt daarvan om elke nuwe dag vir God dankie te sê vir die straf wat HY namens ons gedra het. 

* Moenie kos mors nie - daar is te veel mense wat nie kos het nie.

* Dink voor jy praat.

* Doen aan andere wat jy graag wil hê aan jou gedoen moet word.

[Dankie, Rosetta, vir die aanstuur van hierdie verhaal.]

Ruben se een minuut storie: Die padda en die muis

Hierdie kort-kortverhaal handel oor 'n muis wat hulp van 'n padda soek om van die een kant van die stroom na die ander te kom.

Muis moes baie dringend aan die oorkant van 'n stewige stroom kom. Sy familie aan die oorkant is siek en Muis wil hulle gaan help. Omdat Muis nie kan swem nie, het hy allerhande planne gemaak om aan die oorkant te kom, maar die een plan was meer gevaarlik as die ander plan. Gelukkig sien hy 'n padda op 'n klip in die son sit en bak en besluit om hom te nader vir hulp. Hy ken nie dié padda nie en na heelwat mooi praatjies en beloftes stem die padda in om die muis te help. Muis maak homself aan die padda vas, want hy wil nie in die water val nie. Padda het egter ander planne gehad en duik in die water in net nadat Muis homself stewig op Padda se rug vasgemaak het. Padda bly lank genoeg onder water totdat hy seker is die muis op sy rug het verdrink.

Padda swem met 'n groot glimlag op sy gesig na bo en spring op sy gunstelingklip. Hy kan nie glo dat die muis hom so maklik geglo het nie en sonder enige moeite het hy 'n kitsmiddagete op sy rug. Hy was nog besig om die toue los te maak waarmee Muis homself vasgemaak het, toe word hy deur meneer Valk opgetel. Meneer Valk is op sy beurt baie in sy skik dat hy twee porsies kos kry met net een poging.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Moenie iemand vertrou wat jy moet smeek om jou te help nie.

* Moenie vreemdelinge vir hulp vra nie.

* Moenie iemand wat jou hulp nodig het, te na kom nie.

* Jy kry van jou eie medisyne terug, as jy vir ander lieg.

Ruben se een minuut storie: Die lewe van 'n blommeverkoper

Dadija Israel, 'n blommeverkoper van Kaapstad, volg in haar ouers se voetspore. Haar ma het jare lank buite 'n winkelsentrum onder 'n boom met haar blomme gesit. Haar pa het oral in die Kaap, tot so ver as Upington, proteas en rose verkoop.

 
Dadija en haar broer het altyd saam met hul ouers gegaan. Toe haar ma siek word, moes Dadija op 15-jarige ouderdom skool verlaat om haar ma te help blomme verkoop. Eers wou sy graag haar skoolloopbaan voltooi en iets anders met haar lewe doen, maar nie nou meer nie. Vanjaar is dit al 16 jaar dat Dadija dit doen. Dit wys dat sy lief is vir blomme.

Sy is getroud en het drie kinders. Omdat haar man nie werk nie, is die blommegeld die gesin se enigste inkomste. Dis nie maklik om só jou geld te verdien nie, maar daar is nooit 'n dag wat sy leë hande huis toe gaan nie. Die minste wat sy al op 'n dag verdien het, was R100 en die meeste R3 000.

Dadija sit onder dieselfde boom as waar haar ma met haar blomme gesit het - al reën dit of al waai die wind. Sy sit van nege-uur in die oggend tot saans halfsewe onder die boom. Op belangrike dae soos Valentynsdag of Kersfees, kry sy toestemming om haar blomme in die sentrum te verkoop. Sy moet egter betaal om dit te mag doen.

Maandae en Dinsdae gaan haal sy vars blomme en pak dit vir die week. Sy kry die blomme van verskillende plekke af - proteas van Grabouw en lelies van 'n plaas naby Philippi. Party blomme kom van ver en word by die lughawe afgelaai waar sy dit dan kry.

Dadija ry met 'n stokou bakkie. Elke oggend sit sy die emmers uit, kry die mat reg, sit die blomme in die emmers, gooi water in en sorg dat alles mooi lyk. Saans pak sy alles weer op die bakkie en vat dit sentrum toe, waar sy dit oornag los tot die volgende dag.

Blommeverkopers moet hulle sake goed beplan, want blomme is duur. As die blomme doodgaan, moet hulle dit weggooi, maar steeds daarvoor betaal. Wanneer Dadija hieroor kla, vertel haar ma hoe húlle destyds gesukkel het. Hulle moes die blomme in die bosse op die berg gaan pluk en ver loop om dit te
verkoop. Dan besef sy dat dit vandag eintlik makliker is om 'n blommeverkoper te wees as in haar ma se dae.

Dadija se hele familie verkoop blomme, maar elkeen werk vir homself of haarself. Die blommegeld help om vir party van die kinders se studies te betaal. Haar een neef is 'n rekenmeester en die ander een is 'n onderwyser - al hulle studies is met blommegeld betaal. 

Dadija is 'n gelukkige blommeverkoper. Soms is haar lewe moeilik, maar sy verkies om positief te bly. Haar enigste begeerte is om vir haar kinders alles te gee wat hulle nodig het. Sy sê: "Ek sal nooit my plek onder dié boom opgee nie. Hierdie plek is vol herinneringe." 

                                                                                       

[Verwerk uit Huisgenoot, 8 Februarie 2019]

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Dit maak nie saak watter soort werk jy doen nie. Jy moet altyd jou beste gee.

* Elke ouer wil die beste vir sy of haar kind gee, al is die omstandighede moeilik. Waardeer dit en wees dieselfde omgee-ouer vir jou kinders.

* Dink 'n bietjie oor jou ouers se lewe. Gaan jy ook 'n storie soos Dadija hê om te vertel?

Maats, ons volg almal in ons ouers se spore. Ons, ek en Tommie, is in die eerste plek waghonde en dan troeteldiere, soos ons ouers, grootouers en groot-grootouers voor ons. En ons moet die beste daarvan maak wat ons kan - ons moet steeds positief bly as daar moeilike dae is - hulle sal ook verby gaan.

Ruben se een minuut storie: Jan en die boontjierank

Die verhaal van Jan en die boontjierank is baie bekend en almal van ons het dit een of ander tyd by die skool gehoor. Onthou julle dat Jan se ma hom dorp toe gestuur het om 'n koei in die dorp te verkoop in ruil vir geld sodat hulle kos kan koop. Ja, maats, dis so sleg soos wat dit met Jan-hulle gegaan het.

Toe Jan in die dorp aankom, word hy aan sy neus gelei. Jan weet nie hoeveel geld hy vir die koei kan kry nie, al wat hy weet is dat hy vir hom en sy ma kos moet koop met die koei se geld. Jan vra vir die eerste man wat hy langs die pad raakloop of hy nie weet van iemand wat 'n koei sal koop nie. Die onbekende man sê toe vir hom dat hy nie geld het nie, maar dat hy die koei vir towerbone sal ruil. 

Toe Jan by die huis aankom met die towerbone was sy ma woedend. Sy kan nie glo wat Jan gedoen het nie en sy vat die bone en gooi dit by die venster uit.

Nie lank daarna nie, groei 'n groot boontjierank tot in die wolke. Uit pure nuuskierigheid klim Jan eendag teen die boontjierank op in die hoop om kos êrens bo te vind. Die koper het per slot van rekening gesê dat dit wonderbone is.

Tot sy verbasing kom hy op 'n dorp in die wolke af en ontmoet hy die reus wat sy pa vermoor het.

Jan besluit dit is nou sy kans om die skade wat hulle aangedoen is, reg te stel en hy steel uiteindelik 'n wonderhen en goue muntstukke van die reus. Jan probeer ook om 'n harp te steel, maar die reus word wakker uit sy slaap. Hy besef wat is besig om te gebeur en jaag vir Jan. Jan besef dat hy baie vinnig sal moet wegkom of die reus sal hom ook doodmaak. Jan hardloop teen die boontjierank af en toe hy onder kom, gryp hy die byl waarmee hulle hout kap en kap die boontjierank af. Die reus val en tref die aarde met 'n allemintige slag en sterf oombliklik.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Die goeie triomfeer oor die boosheid van die reus. 

* Doen wat reg is - die leuen word altyd deur die waarheid aan die kaak gestel.  

* Vriendelikheid oorwin wreedheid.

Ruben se een minuut storie: Tee uit 'n besondere teepot

Eendag was daar ‘n mooi blou teepot, die heel beste teepot in die hele wêreld. Sy eienares was baie lief vir die teepot en dit is gereeld gebruik as besoekers kom tee drink het. Dan het die mooi blou teepot op ‘n pragtige wit tafeldoek op die teetafel gestaan, of op die tuintafeltjie wanneer hulle buite tee gedrink het. Teepot het dit geniet om dan reg in die middel op die oulike tuintafel te staan onder ‘n fraai, helderkleurige tuinsambreel in die skadu van die groot ou eikeboom. Die besoekers kon nie uitgepraat raak oor die besondere teepot nie en die heerlike geurige tee wat uit die tuit geskink word nie. Dit het die teepot baie trots laat voel. Wanneer die gaste weg is, is teepot met groot liefde gewas en afgedroog - en mooi skoon en blink - op die kombuiskas gesit waar almal dit kon raaksien en bewonder.

Op ‘n dag, na ‘n teepartytjie, het 'n hulpvaardige, maar onhandige gas aangebied om die breekgoed te help indra. Die blou teepot het uit haar hand gegly en sy tuit het gebreek. Die eienares van dié besondere teepot was baie kwaad. 

 “Ag nee,” het sy gesê, “kyk wat het jy nou aangevang! Ek sal van nou af nie meer hierdie juweel kan gebruik nie, ek sal nou een van my ander teepotte, miskien die pienke, moet gebruik. Ag tog, dis jammer. Hierdie een was my geliefkoosde teepot!”

Die blou teepot was baie, baie hartseer. Sy glorieryke dae het so skielik tot 'n einde gekom. Toe teepot se eienaar se vriendinne weer kom tee drink, is die pienk teepot uitgehaal. Treurig en vergete het die blou teepot op die vensterbank gestaan en kyk hoe die pienk teepot die teepartytjie buite in die tuin geniet. Hy het baie, baie eensaam gevoel, verlate en vergete.

Op ‘n dag kom daar ‘n gawe vrou wat skilder daar tee drink. Sy sien vir teepot waar hy op die vensterbank staan en sê: “Wat ‘n mooi blou teepot!”

 
“Dit was my geliefkoosde teepot,” sê teepot se eienaar, “maar hy het geval en gebreek en die tuit het afgebreek en ek kan hom nie meer gebruik nie.” 

“Kan ek die teepot leen?” vra die kunstenares.
“Ek wil ‘n skildery maak.” Toe vat die kunstenares die teepot saam huis toe en sit hom daar op ‘n mooi geel tafeldoek neer en begin ‘n skildery van hom maak. Die aandag wat hy kry, laat teepot sommer baie beter voel. Dis vir om lekker om op die geel tafeldoek te staan, terwyl die kunstenares hom skilder.

 
Uiteindelik is sy klaar. Sy neem vir teepot terug huis toe. “Ek wil die blou teepot graag weer eendag vir ‘n skildery leen,” sê sy vir die eienares. “Waarom rangskik jy nie intussen blomme in hom en sit hom op die tafel nie? Hy sal so mooi lyk daar!” “Dis ‘n gawe plan!” sê die eienares.

En nou staan teepot weer trots op ‘n geel tafeldoek op die tafel in die woonkamer waar hy altyd gestaan het, terwyl die gaste tee gedrink het. Almal sê dat hy die fraaiste teepot is wat hulle ooit gesien het. Met die blomme lyk hy alte fraai - baie mooier as die pienk teepot!

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Dinge werk nie altyd uit soos wat jy gehoop, gewens of beplan het nie. Aanvaar dit en beweeg aan.

* Soos die blou teepot, moet jy ook aanpassings in jou lewe maak, maar onthou altyd, dat jy nog steeds bruikbaar is. Op 'n ander manier kan jy nog steeds 'n bydrae maak.

* Sien jou potensiaal raak, lewer jou beste, maar moet nooit dink jy is beter as die pienk teepot nie. Julle werk is albei ewe belangrik.

[Indien enige leser weet wie die skepper van die storie is, laat weet asb. dat ons erkenning kan gee.]

Ruben se een minuut storie: Jessica se "groot" besluit

Jessica, 5 jaar oud, het met haar eie geld ‘n string wit pêrels van R30 gekoop. Die pêrels het haar tog só groot en mooi laat voel en sy het dit baie gedra. Sy was só trots op haar pêrels.
Jessica se pa was baie lief vir haar, en een aand na storietyd vra hy: “Jessica, is jy lief vir my?”
“Ja, Pappa, baie!” antwoord sy.
“Nou gee dan jou pêrels vir my, toe?”
“Nee, Pappa, nie my pêrels nie! Maar Pappa kan my pop op die bedkassie kry ...”
“Nee, dis oukei, skat. Lekker slaap. Onthou, Pappa is lief vir jou!”
‘n Week later na storietyd vra hy vir haar dieselfde vraag. Haar antwoord is dieselfde, en weer wil sy nie haar pêrels vir haar pa gee nie.
“Pappa kan my teddiebeer met die pienk strik kry.”
“Toemaar, skat. Ek sal nie jou teddie vat nie. Lief vir jou! Lekker slaap.”
‘n Paar aande later stap hy by Jessica se kamer in. Sy sit kruisbeen op haar bed. Toe hy nader kom, sien hy haar kennetjie bewe en ‘n groot traan rol oor haar wang.
“Wat is verkeerd, Jessica?” vra haar pa besorgd.
Sy steek haar handjie uit en gee die boksie met die pêrels daarin vir hom.
“Hierso, Pappa, dit is vir jou,” sê sy met ’n bewerige stemmetjie.
Met trane in sy oë vat Jessica se pa die goedkoop string pêrels. Met sy ander hand haal hy ‘n fluweelboksie met ‘n string egte pêrels uit en sit dit vir haar aan. Hy het dit al die tyd gehad, maar hy het gewag dat sy die goedkoop pêrels vir hom gee, sodat hy vir haar die ware skat kon gee.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?
* God is soos Jessica se pa. Hy wag GEDULDIG vir ons om die goedkoop dinge in ons lewe prys te gee, sodat Hy vir ons geskenke van onskatbare waarde kan gee.

* Dink bietjie: Hou jy vas aan dinge wat God wil hê jy moet los, aan skadelike maats, vriende en gewoontes wat jy dink onmoontlik is om te laat gaan?
* Onthou altyd: Dis soms moeilik om te sien wat in God se hand is, maar glo een ding: Hy sal niks van ons af wegneem sonder om vir ons iets beters te gee nie!

[Maats, ek lees baie en probeer oral vir julle oulike stories in die hande kry. As jy 'n mooi storie het wat jy met ons wil deel, stuur dit gerus. Dankie vir al die maats wat so gereeld stories soos hierdie instuur. Liefde!! Ruben]

Ruben se een minuut storie: Dialoog tussen 'n potlood en 'n uitveër

[Ek deel graag die storie wat Anoniem vir my gestuur het.]

POTLOOD: Ek is jammer.

UITVEëR: Waarvoor? Jy’t nie iets verkeerd gedoen nie.

POTLOOD: Ek is so jammer dat jy as gevolg van my seerkry. As ek ‘n fout maak, is jy altyd daar om dit reg te maak. Maar namate jy my foute laat verdwyn, verloor jy ‘n deel van jouself. Jy word net al hoe kleiner ...

UITVEëR: Dis waar, maar ek gee nie regtig om nie. Ek is mos gemaak om dit te doen. Ek is gemaak om jou te help wanneer en waar jy ookal iets verkeerd doen. Ek sal tevrede wees met die wete as ek eendag nie meer daar is nie en jy my met ‘n ander een vervang het, dat ek my absolute bes gedoen het. Onthou, ek is eintlik baie gelukkig in my werk. Hou nou op om bekommerd wees. Ek haat dit as jy hartseer is.

Hierdie gesprek tussen die potlood en die uitveër is so op ouers en kinders van toepassing. Dink so daaraan maats: Ouers is die uitveërs en die kinders is die potlote. Ouers is altyd daar vir hulle kinders. Hulle hanteer die foute wat die kinders maak en somtyds kry hulle selfs as gevolg daarvan, baie seer. In die proses word hulle "kleiner"en ouer en uiteindelik is hulle nie meer daar nie. Die kinders vind mettertyd iemand in hulle ouers se plek, bv. 'n  huweliksmaat, maar ouers is nog steeds daar vir hulle kinders en sal altyd alles in hulle vermoë doen om hul kinders se kommer en hartseer minder te maak of te laat verdwyn. 

Ek was nog my hele lewe lank ‘n potlood en dit maak my baie seer om my ouers, wat my uitveër is, onder my oë sien wegkrimp. Ek besef baie goed dat ek eendag net met die uitveërkrummels en herinneringe van wat ek gehad het, sal sit.

[Skrywer: Onbekend]

Drie minute dinkstorie: Liefde maak ‘n verskil

Maats, ek het hierdie verhaal van ’n Kapenaar raakgelees en dit het my weereens die waarde van onvoorwaardelike liefde en aanvaarding laat besef. Ons daaglikse optrede maak 'n verskil. Ek deel dit graag met julle.

Sabina was elke dag laat vir skool. Soms het sy eers rondom 10:30 by die skool opgedaag.
Haar huiswerk was meestal nie gedoen nie, haar boeke was slordig en syself was geen prentjie van netheid nie. In die klas was sy die een wat oproerigheid veroorsaak het. Die onderwysers het mettertyd begin moed verloor dat sy ooit sal verander. Ná nog ’n hewige oproerig in die klas, het die onderwysers saamgespan en die skoolhoof versoek om Sabina uit die skool te skors. Daar was immers 30 ander klasmaats wat in aanmerking geneem moes word.

Wat hulle egter nie geweet het nie, was dat Sabina se ouers albei alkoholiste was. Wanneer
sy smiddae by die huis aangekom het, was hulle beide reeds dronk. Tussendeur die
konstante rusie in die huisgesin, sou haar pa, wanneer sy wel probeer het om huiswerk te
doen, haar skoolboeke opskeur of in die toilet afspoel. Sabina vertel dat haar toekoms so
donker soos haar hede gelyk het waarvan sy nie kon ontsnap nie.

In stede van ’n skorsing, het die skoolhoof besluit om ’n uitdaging aan Sabina se
onderwysers te gee: Vir een week lank moes hulle alles in hulle vermoë doen om
onvoorwaardelike liefde aan haar te betoon. Die skelwoorde moes plek maak vir woorde
wat motiveer, opbou en inspireer. Hulle moes daarna streef om ’n veilige omgewing vir haar te skep
en haar te laat voel asof hulle haar onvoorwaardelik aanvaar - ten spyte van haar optrede.

 
Dit het na ’n onmoontlike taak geklink. Tog het die onderwysers ingestem om dit vir een
week lank te doen.

Groot was die verrassing toe daar reeds binne ’n paar dae met hulle veranderende houding
teenoor Sabina, ook ’n verandering in haar optrede gemerk kon word.

 
Nie net het sy al vroeër begin skool toe kom nie, haar huiswerk was vir die eerste keer in
maande op datum en soos die een week-uitdaging in weke verander het, het die
onderwysers verstom gestaan oor hoe Sabina van ’n rebel in die klas in ’n presteerder
verander het.

Vandag is Sabina gelukkig getroud en ’n ma van ’n klein seuntjie. Sy het ook ’n suksesvolle
besigheid wat internasionaal sake doen. Wat het die verandering gebring?

 
Onvoorwaardelike liefde en aanvaarding.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?
* Dat ons die ekstra myl onvoorwaardelik moet loop.

* Dat my optrede teenoor mense wat my pad kruis, ongelooflik belangrik is.

* Dat ek nie net vriendelik is teenoor mense wat met my vriendelik is nie, maar dat ek ook die boelies, die ongeskiktes en die wat lewensmoeg is, met dieselfde gesindheid sal benader as my beste vriende.

* Besef jy dat God ons elkeen ook onvoorwaardelik liefhet en dat Hy, terwyl ons nog vol
sonde was, sy Seun vir ons gestuur het? In Romeine 5:8 lees ons: “Maar God bewys sy liefde vir ons juis hierin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was.”

Ruben se een minuut storie: Olifante gee hulle vryheid prys

'n  Man stap eendag verby ‘n trop olifante wat vasgebind staan. Hy stop skielik en is verbaas dat hierdie enorme diere deur so ‘n dun tou aan die voorpoot vasgehou kan word. Daar is geen kettings, geen hokke nie, behalwe die dun tou aan die voorpoot en ‘n pen in die grond.

Dit was duidelik dat die olifante, indien hulle wou, maklik kon losbreek van die tou wat hul vashou, maar om een of ander duistere rede, het hulle nie losgebreek nie.

Ek is verbaas oor die hele situasie en vra vir een van die olifant-afrigters wat daar naby staan hoekom die olifante geen poging aanwend om los te breek van die toue nie.

“Wel” sê die afrigter, “toe hulle baie jonk en heelwat kleiner was, het ons presies dieselfde dikte tou gebruik as nou en dit was voldoende om hulle so vas te hou dat hulle nie kon losbreek nie. Soos wat hul groter geword het, was hulle so gekondisioneer dat hulle nog steeds glo dat hulle nie kan losbreek nie. Hulle glo die tou kan hulle steeds vashou en daarom probeer hulle nie eens meer om los te breek nie.”

Die man was verstom. Hierdie diere kan enige oomblik loskom van die bande wat hulle vashou, maar omdat hulle glo hulle kan nie, is hulle presies waar hulle nou is.

Maats, soos die olifante, gaan ons deur die lewe en glo ons dat ons sekere goed nie kan doen nie, slegs omdat ons eenkeer onsuksesvol was toe ons dit probeer het.

Soms het die toue vir ons ‘n verskoning geword sodat ons nie weer hoef te probeer nie en ons skuil agter die verskoning van die toue om onsself nie bloot te stel aan moontlike mislukking nie.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Mislukking is deel van leer. 

* Moenie mislukking as 'n gerieflike verskoning gebruik om nie iets te wil doen nie.

* Jy misluk nie omdat jy bestem is om te misluk nie, maar daar is lesse wat jy nodig het om te leer om aan te gaan in die lewe.

Ruben se een minuut storie: Die Skilpad en die Haas

‘n Skilpad is ‘n dier wat baie stadig beweeg. Hy laat hom nie aanjaag nie en skilpad is ook die enigste dier wat sy huis elke dag met hom saamdra. Dit is eintlik die groot rede hoekom ou skilpad so stadig is. Ten spyte van hierdie swaar las wat skilpad daagliks moet hanteer, is hy gedetermineerd en gefokus in alles wat hy doen. Hy is die een dier wat nie kort paaie vat of skelmstreke uitdink. As skilpad sy woord vir jou gee, kan jy hom maar glo.

Eendag sê die stadige skilpad vir haastige Hasie: “Ek wed jou ek sal jou wen as ons twee resies hardloop.” 

Die hasie kyk verbaas na skilpad en dink by homself: “Ek het seker nie reg gehoor nie. Glo hierdie trapsuutjies nou regtig hy sal my wen? Weet hy nie hoe vinnig ek kan hardloop nie? Hier is nie ‘n hond op hierdie plaaswerf wat my kan vang nie! Die man is beslis van sy sinne beroof. Ek sal lag-lag wen en dan gaan skilpad op sy neus kyk.”

”Nou goed,” sê Haas, “ons kan môre resies hardloop en dan kyk ons wie kom eerste by die wenstreep aan.”

Die volgende oggend het al wat dier is bymekaar gekom om hierdie resies dop te hou. Hulle weet sommer dat Haas stof in Skilpad se oë gaan skop en dan gaan Skilpad nog meer in sy dop gekruip wees. 

Skilpad en Haas staan gereed.

”Op julle merke, gereed en weg is julle!” roep die olifant en hy blaas die fluitjie so hard dat dit deur die bos weergalm. Haastige Haas spring met ‘n vaart in die pad.’n Groot stofwolk agtervolg hom en hy verdwyn heeltemal daaragter. Skilpad stap maar voetjie vir voetjie aan. Hy is baie rustig en glimlag vir homself. Hasie dink toe dat hy genoeg tyd het om nou eers ‘n bietjie te rus en ‘n bietjie te eet. Hy gaan lê uitgestrek in die koelte van ‘n ou groot boom en begin knibbel aan die soet groen gras wat daar naby hom groei. Dit smaak heerlik, dink hy, en lê agteroor. Hy lê so lekker dat hy insluimer en skoon vergeet van ou Skilpad. Skilpad loop bult-op en bult-af. Hy kyk nie regs nie en ook nie links nie. Hy hou net aan. Uiteindelik is hy twee treë van die wenstreep af. Dis toe dat Hasie wakker skrik en onthou van die weddenskap en die resies! Hy spring soos ‘n weerligstraal daar weg, maar te laat! Skilpad is oor die wenstreep!

Al die diere juig en klap hande vir die wenner, want hulle ken Skilpad as 'n dier met geduld, deursettingsvermoë en iemand wat ander diere soos 'n boek kan lees.

”Jy sien,” sê Skilpad, “dit is waar wat hulle sê: HOE MEER HAAS, HOE MINDER SPOED. Jy het gedink jy is vinniger as ek en toe het jy te gerus geraak.”

Skilpad stap weg met ‘n glimlag wat van oor tot oor strek.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Geduldige mense is suksesvoller in die lewe.

* 'n Grootprater is nie altyd so goed soos wat hy dink hy is nie.

* Deursettingsvermoë is een van die belangrikste eienskappe op jou lewensreis.

Een minuut storie: Rose vir Mamma

Die middeljarige man stop by die bloemiste, hy wil gou ’n bestelling plaas vir blomme wat deur Interflora aan sy moeder gestuur moet word. Dit is môre haar sewentigste verjaarsdag, maar hy sal nie môre kans kry om die tweehonderd kilometer af te lê om die blomme vir haar te neem nie.

Terwyl hy uit sy motor klim, merk hy die dogtertjie op wat op die sypaadjie sit en huil. Hy vra haar wat fout is en sy antwoord: “Ek wil graag ’n rooi roos vir my moeder koop, maar ek het net een rand en die rose kos vyf rand ’n roos.”

Die man glimlag en sê: “Kom saam met my, ek sal vir jou ’n mooi rooi roos koop.” Hy koop toe vir haar die roos wat sy graag wil hê en plaas die bestelling vir sy ma se blomme. Terwyl hulle uit die winkel stap, bied hy aan om haar by die huis te gaan aflaai.

Sy antwoord: “Ja, asseblief! Maar sal u my na my moeder toe neem.”

Sy beduie vir die man die pad en weldra arriveer hulle by die begraafplaas. Sy klim uit en stap na een van die nuut opgemaakte grafte en plaas die roos op die vars hopie grond wat oor die graf is.

Die man het teruggegaan na die bloemiste, die Interflorabestelling gekanselleer, die grootste bos blomme in die blommewinkel uitgesoek en die tweehonderd kilometer gery na sy ma se huis.

Ons moet aan hulle vir wie ons lief is, blomme gee terwyl hulle lewe, wanneer hulle dood is, kan hulle dit nie waardeer nie.

Ruben se een minuut storie: Die hoogmoedige muskiet

Al die diere van die bos het geweet Leeu is die sterkste en hulle was almal baie onderdanig
aan hom - almal behalwe Muskiet!

Muskiet het hom nie aan Leeu gesteur nie en sommer voor hom gaan water drink. As die ander diere met hom raas, sê hy net: “Ek kan nie verstaan waaroor julle so tekere gaan nie. Hy's tog net 'n leeu! Hy is miskien groter en sterker as ek, maar ek is glad nie bang vir hom nie. Ek sal hom enige tyd klop in 'n geveg!”

Toe Leeu van hierdie grootpratery hoor, is hy dadelik boos. “Almal weet ek is sterker as jy. Ek dink jy is 'n verspotte klein snip,” sê Leeu en draai sy rug op die grootprater. Muskiet vererg hom en steek Leeu op sy neus. “AAAU!” brul Leeu, maar voor hy nog iets kan doen, piets Muskiet hom op sy oor. Hy probeer sy oor vryf, maar Muskiet is weer reg en klits hom op die sagte pienk vleis tussen sy tone. “EINA!” skreeu Leeu woedend en klap na Muskiet. Maar Muskiet vlieg rats uit die pad. Hy gaan sit eenkant en lag alte lekker.

Moedeloos en stert tussen die bene is arme Leeu daar weg. Muskiet dink nou hy is koning! “Van nou af moet almal voor my buig,” sê die hoogmoedige muskiet.

Terwyl hy nog so grootpraat en pronk, vlieg hy KAPLAKS! in 'n spinnerak vas. “O aardetjie, help my tog!” skreeu Muskiet doodbenoud.

Spinnekop glimlag breed. Hy lek sy lippe af vir die sappige Muskiet. “Jy kon dalk vir Leeu
vir die gek hou, maar met my sal jy dit nie regkry nie!” sê Spinnekop. “Jou dwaasheid het jou
niks in die sak gebring nie!”

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Slim vang sy baas.

* Moenie dink jy is belangriker as wat jy regtig is nie.

* Mense wat dink hulle is baie belangrik, kom met 'n spoed terug aarde toe. 

[Klik HIER vir nog stories.] 

Ruben se een minuut storie: Die reëndruppels

In ‘n wolk bokant ‘n rooidakhuisie, woon baie reëndruppeltjies. Doempel, Tiekelie, Plats en Sjalie trippel vrolik in die geut langs. Hulle het nou net van Mamma Wolk se swaar skouer afgespring.

“Ek gaan nie saam met die ander druppels afleivoor toe nie,” sê Sjalie. “Daar is te veel druppels bymekaar. Ons sal nie kan asemhaal nie!” 

“Kom ons spring oor die geut se kant,” roep Doempel uit. 

“Ons sal net moet hande vashou,” sê Plats, “anders spat ons uitmekaar daar onder op die grond.”

Die vier druppels staan langs mekaar op die geut se kant. “Kom nou, spring!” skree Doempel. Hulle beland in ‘n deurmekaar waternat bondel op die groen gras. Doempel lê heel onder en skop-skop met sy kort beentjies. Tiekelie sit regop en hou sy kop vas. Hy is die kleinste druppeltjie. Sjoe! Hulle het darem ver gespring! 

“Waarheen gaan ons nou?” piep Tiekelie.
“Kom ons volg hierdie slakspoortjie,” brom Doempel. 

“Ja, kom!” roep Sjalie uit. “Kom ons gaan kyk waarheen hierdie paadjie ons neem.” 

Die reëndruppeljties bokspring uitgelate in die krom slakspoortjie. Hulle lag en gesels dat dit skoon ‘n lekkerte is. Eensklaps word dit pik-pikdonker. Die reëndruppeljties knip hulle ogies en kyk verskrik rond. Oor hulle koppe sien hulle ‘n digte bos van donkerrooi blare wat die sonskyn wegkeer. ‘n Blaar-hand gryp Tiekelie aan die voet.
“Ek is rooi, rooi beet en ek is dors vir ‘n lekker reëndruppeltjie soos jy!” 

“Gryp Tiekelie se hand, Doempel,” skree Sjalie. “Ons moet vinnig wegkom van hierdie eetmonsters af!” 

Hulle gly af met die rivierstroompie. “Help! Help!” skree Tiekelie skielik. “Hier is nog ‘n rooi monster. Hy gaan my insluk!” 

“Dis nie ‘n rooi monster nie, jou dom druppel,” brom Doepel. “Dis maar net ‘n hond wat wil water drink. Rol hiernatoe, dan kan hy jou nie bykom nie.” 

Skielik woer-woer die reëndruppels al in die rondte saam met ‘n hele klomp ander druppels in ‘n ronde gronddammetjie. 

“Waar is ons?” kerm Tiekelie. 

“Kom”, brom Doempel, “kom ons hardloop vinnig in die rondte!” 

“Kom ons moet weg,” roep Sjalie. 

“Ja, dan met die rivier tot by die see,” sê Plats.

“By die see wag Mamma Wolk,” piep Tiekelie. 

“Daar kan ons weer heerlik tussen die sterre sweef!” 

Al vier druppeltjies trippel opgewonde en kan nie meer wag om by die see uit te kom nie. Dit was darem ‘n heerlike avontuur wat hulle gehad het, maar Tiekelie dink nie dit was so fantasties nie.
Sy sal maar volgende keer vir Mamma Wolk luister.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* 'n Mens moet nie alleen iets aanpak nie.

* Luister na diegene wat meer weet as jy.

* Luister na jou ouers - hulle wil altyd die beste vir jou hê.

[Klik HIER vir nog stories.]

Ruben se een minuut storie: Helen Keller

Die bekende Helen Keller is meer as ‘n eeu gelede gebore. Sy was ‘n gesonde en normale baba. Sy het selfs begin praat toe sy net ses maande oud was!

Maar Helen was skaars negentien maande oud toe sy ernstig siek geword het. Al was sy nie lank siek nie, kon sy na die siekte nie meer sien nie, nie ‘n geluid hoor nie en nie ‘n woord praat nie. Sy was dus doofstom en blind.

Helen was ses jaar oud toe ‘n jong onderwyseres, mej. Anne Sullivan, by haar gesin kom inwoon het om vir Helen skool te hou. Anne was ‘n baie goeie onderwyseres en Helen ‘n baie intelligente leerder. Gou het Anne vir Helen geleer om woorde in gebaretaal te spel. Dit was ook nie lank nie, of Helen kon “praat”.

Omdat Helen baie leergierig was en ook baie deursettingsvermoë gehad het, het sy sommer gou geleer om Braille-skrif te lees. Anne wou nou hê dat Helen ook net soos ander mense moet kan praat. Sy het dit reggekry deur aan die keel en lippe van mense te voel terwyl hulle praat. Sy het die bewegings wat sy gevoel het, nagemaak en begin praat.

Sy het ook geleer skryf, perdry, roei, swem en fietsry! Na haar sestiende verjaardag het sy Universiteit toe gegaan. Anne het elke klas met haar bygewoon en wat in die klasse gesê is, het sy vinnig in Helen se hand gespel.

Helen het as student haar eerste boek geskryf. Sy het ook ‘n paar vreemde tale geleer en selfs toesprake voor groot gehore gelewer. Sy was teen die tyd ‘n wonderkind!

Dit wys aan ons, dat as iemand ‘n gebrek het, dit wel moontlik is om ‘n baie vol en gelukkige lewe te hê.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Waar 'n wil is, is 'n weg.

*  Dat 'n mens meer is as die struikelblokke in jou pad.

* Iemand wat ‘n gebrek het, kan wel ‘n baie vol en gelukkige lewe hê.

Drie minute dinkstorie: Die hande van 'n vriend

Aan die einde van die 15de eeu het twee leerjongens, Hans en Albrecht, in die houtsneebedryf in Frankryk studeer. Albei wou baie graag ook in die skilderkuns gaan studeer, maar nie een van die twee het geld gehad nie.

Hulle besluit toe op die volgende oplossing: Een van hulle sal eers gaan werk en genoeg geld maak sodat die ander van die inkomste kan studeer. Wanneer die eerste een dan klaar gestudeer is en ryk en beroemd geword het, sal hy weer geld voorsien vir die ander een om te studeer.

Die vraag was natuurlik net: Wie sou eerste gaan studeer? Uiteindelik het hulle 'n geldstuk opgeskiet om te besluit en Albrecht het gewen.

Terwyl Albrecht in Venesië gaan studeer, het Hans as 'n grofsmid gaan werk. Elke maand wanneer hy sy salaris gekry het, het hy 'n groot deel daarvan vir sy vriend se studie aangestuur.

Die maande het jare geword en uiteindelik was Albrecht behoorlik gekwalifiseer. Hy het na Duitsland, sy geboorteland, teruggekeer en as meesterskilder begin naam maak. Nou was dit sy beurt om sy vriend Hans finansieel te help met sy studie.

Die twee het 'n blye weerontmoeting gehad, maar toe Albrecht na sy vriend se hande kyk, het hy trane in sy oë gekry. Toe eers kon jy werklik die omvang van sy vriend se opoffering begryp: die baie jare van brute handearbeid as grofsmid het Hans se sensitiewe hande gekneus en vol eelte gelaat. Sy hande was nou so grof dat dit nooit weer die fyn kwas van 'n skilder sou kon hanteer nie.

In nederige dankbetoon vir die jare van opoffering wat dit vir hom moontlik gemaak het om 'n groot skilder te word, het Albrecht Durer 'n portret geskilder van sy vriend Hans se beskadigde hande - die hande wat so hard en so getrou gewerk het, sodat Durer sy talent kon ontwikkel.

Die dag toe hy aan sy vriende die skildery van die "Biddende hande" oorhandig, het hy nooit geweet dat die simbool van vriendskap en opoffering eendag aan miljoene mense oor die wêreld heen bekend sou raak as 'n simbool van gebed nie.

~Oorgeneem van die internet~

[Klik HIER vir nog wonderlike inspirasieverhale.]

Ruben se een minuut storie: Die Geel Roeibootjie

'n Man is gevra om ‘n boot te verf. Hy het sy verf, kwaste en ander gereedskap gebring en die boot helder geel begin verf, soos die eienaar hom gevra het. Terwyl hy verf, merk hy ‘n gaatjie in die romp op en hy herstel dit toe. Toe hy klaar geverf het, ontvang hy sy geld en hy vertrek.

Hy en die eienaar van die bootjie ewe gelukkig.

‘n Paar dae later kom die eienaar van die boot na die werker toe en gee hom ‘n tjek vir baie meer as die betaling vir die oorspronklike verfwerk. Die werker was verbaas en het gesê: “U het my al betaal vir die verf van die boot!”

"Maar dit is nie vir die verfwerk nie. Dit is om die gat in die boot te herstel."

"Ag! Maar dit was so ‘n klein diens … dit is beslis nie die moeite werd om my so ‘n groot bedrag te betaal vir iets so onbeduidends nie."

“My liewe vriend,” sê die eienaar,”jy verstaan ​​nie. Laat ek jou vertel wat gebeur het.”

"Toe ek jou vra om die boot te verf, het ek vergeet om die gat te noem. Toe die boot droog geword het, het my kinders die boot geneem en gaan visvang. Hulle het nie geweet dat daar ‘n gat in die boot was nie. Ek was toe nog nie tuis nie. Toe ek terugkom en sien dat hulle die boot geneem het, was ek desperaat omdat ek onthou het dat die boot ‘n gat gehad het."

Die man vee met sy hand oor sy oë. 

“Stel my my verligting en vreugde voor toe ek sien hoe hulle opgewonde van die visvang terugkeer. Toe ondersoek ek die boot en vind dat jy die gat reggemaak het! Sien jy nou wat jy gedoen het? Jy het my kinders se lewe gered! Ek het nie genoeg geld om jou ‘klein’ goeie daad te betaal nie.”

Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Loop altyd die ekstra myl.

* Moenie altyd net die minimum doen nie.

* Maak 'n verskil ... wees die beste wat jy kan wees

[Outeur onbekend]

Ruben se een minuut storie: Die naaldboom

Jare terug was daar twee broers; die ouer een was altyd gemeen en onvriendelik teenoor sy jonger broer. Hy het sy broer altyd minderwaardig laat voel. Die ouer broer het vuurmaakhout in die bos gekap vir 'n inkomste en dan het hy dit op die mark gaan verkoop. Op 'n dag het hy op 'n magiese boom afgekom. Die boom het hom gesmeek om hom nie af te kap nie en het hom goue appels in ruil belowe. Die ouer broer het in sy geestesoog gesien dat hy sommer baie gou ryk gaan word sonder dat hy harder hoef te werk. Die ouer broer was egter teleurgesteld oor die aantal appels wat die wonderboom hom elke dag gegee het. 

Hy besluit toe so in die stilligheid om wel die boom af te kap. Hierdie boom behoort meer hout as vyf ander bome te gee. Maar die wonderboom het presies geweet wat in die ouer broer se gedagtes aangaan en hy het hom met honderde naalde toegegooi toe die ouer broer onder die boom gestaan het. Die broer het in die allervreeslikste pyn op die bosgrond geval. Sy jonger broer het hom gaan soek toe hy nie sy gewone tyd by die huis opdaag nie en hom uiteindelik gevind waar hy op die grond lê en krul van pyn. Die jonger broer het hom jammer gekry en onmiddellik begin om elke naald versigtig uit te haal. Die ouer broer het uiteindelik vir sy jonger broer verskoning gevra dat hy hom só sleg behandel het. Die magiese boom het hierdie herstel van broederbande gesien en besluit om vir hulle meer goue appels te gee.

 
Wat het ek uit hierdie storie geleer?

* Goedhartigheid sal altyd beloon word.

* Moenie kwaad met kwaad vergeld nie.

Een minuut storie: Olifant en vriende

'n Eensame olifant wat baie alleen was ... eintlik stoksielalleen, het na vriende in die bos gesoek. Die aap het geweier om die olifant se vriend te wees, omdat die olifant nie in die bome kon rondswaai nie. Die haas het die olifant ook weggewys, omdat olifant te groot was om saam met hom in sy sitkamer te sit en tee te drink en wortelkoek te eet. Die padda het geweier om die olifant se vriend te wees, omdat olifant nie kon spring nie. Elke dier wat olifant raakgeloop het en hom gevra het om sy vriend te wees, het net nee vir die arme olifant gesê. Hierdie diere se verskonings was werklik belaglik en olifant het besef dat niemand hom vir 'n maat wil hê nie. Dit het hom nog allener laat voel ...

Die volgende dag sien olifant hoe die klomp diere in die bos baie vreesbevange is en so vinnig as wat hulle kan, weghardloop. Olifant stop 'n beer wat ook aan die hardloop is en dié sê dat daar 'n tier is wat hulle jaag en hulle wil aanval. Olifant is nie bang vir die tier nie en het die tier mooi gevra om te stop, maar die tier het vir die olifant gesê om uit sy pad te bly. Die olifant het driftig in die rigting van die tier marsjeer om die tier te skop sodat hy hom  kan afskrik.

Dit is toe dat die ander diere besef het dat dié olifant die perfekte grootte het om hul vriend te wees. Hy is selfs nie eens bang vir die tier nie.

Wat het ek uit hierdie storie geleer?
* Vriende kan enige vorm of grootte wees.

* Vriende kan mekaar help.