Maats, vandag plaas ek Morné se storie wat ek in hulle tydskrif, InFokus, raakgelees het. Hierdie merkwaardige verhaal moet met ander gedeel word en daarom plaas ek dit in sy direkte woorde.
My naam is Morné van der Merwe en ek is op Donderdag, 13 Augustus 1981, in Welkom in die Vrystaat gebore.
Aanvanklik kon ons nie agterkom dat ek wel blind is nie. Eers op drie maande het 'n dokter bevestig dat ek aan 'n oogtoestand bekend as RETINALE DISPLASIE, ly. Dit beteken dat die retinas nie ten volle ontwikkel het nie. Vir my ouers was dit natuurlik 'n groot skok. In daardie jare was die persepsie taamlik algemeen dat blinde persone nie iewers in die wêreld sal kom nie.
'n Blinde fisioterapeut (ook 'n oudskolier van Pionierskool) van Welkom, Stafie Pelser, het ons in kontak gebring met die Pionierskool op Worcester en ek is in 1985 daar toegelaat.
My skoolloopbaan was een suiwer plesier; gekenmerk deur vreugde, hartseer en blydskap. In 1986 het ek die voorste lid van my regterwysvinger in 'n ongeluk verloor. Dit het beteken dat ek Braille moes lees met die middelvinger. Dit was 'n groot aanpassing. My vader is in 1989 oorlede en die verlies was (en is steeds) baie groot.
In 1999 het ek matriek geskryf en in 2000 begin studeer by die Pionierskool se afdeling vir loopbaanontwikkeling. My vakke was N4, N5, telefonie en kantoorpraktyk. In hierdie stadium kry ek ook vir Rabat, my gidshond. Ek het hom met gemengde gevoelens ontvang. Ek was skepties om my kierie te ruil vir 'n hond, maar na gereelde oefensessies deur die dorp met hom, erken ek nou dat ek vir Rabat met my lewe kan vertrou.
In 2001 het ek begin studeer aan die Universiteit van Stellenbosch. Ek was 'n bietjie op my senuwees vir die nuwe omgewing, maar met Rabat en my mobiliteitsintrukteur aan my sy het ons twee weke voor die klasse begin het die omgewing verken. Na slegs vier ure toe weet ek en Rabat reeds hoe om by my klasse uit te kom! Ek het baie vriende gemaak en bly in Huis De Villiers. Ek volg 'n BA Taal- en Kultuurkursus met vakke Afrikaans, Duits, Geskiedenis, Sielkunde en Musiek. Ek is baie lief vir musiek, veral my viool. Ek het reeds in graad 5 begin met lesse. Musiek bekoor my nog steeds.
Ek is trots om te bevestig dat ek en my blinde vriende die persepsie dat blinde persone nêrens in die wêreld sal kom nie, verkeerd bewys het!
[Bron: InFokus, Nuus van die Instituut vir Blindes, Augustus 2001]
* Mense wat nie kan sien nie, is gewone mense.
* Daar is in elkeen se lewe ontelbare genade, ten spyte van 'n klomp struikelblokke.
* Dat blinde persone wel êrens in die lewe kan kom.
* Moenie mense oordeel nie - loop eers in hulle skoene voordat jy 'n opinie uitspreek.
