Moedersdag: Mamma

Met die sagste oë staar sy na my,

verby al die foute

en dinge wat ek kortkom.
Sy kyk verby die lag-masker

op my gesig

en sien die krake in my raak.
Haar glimlag is eg en suiwer,

soos die sonopkoms

is daar geen pretensies.
Met haar eie seer diep weggebêre

dra sy my wanneer ek te moeg raak om te loop.

Elke dag vertel ‘n verhaal van hoe ek

poog om soos sy te word.
Met haar liefde wat uitstraal

uit haar siel,

verlig dit alles wat donker is.
Haar groen oë weet presies wanneer om saam te lag,

en ook wanneer om te treur.
Met haar sagte hande omvou sy my gebroke menswees

en ek voel weer heel.

Die grappies en lag,

skets soms ‘n ander prentjie

as die seer wat sy in haar koester.
Sy veg onverpoosd voort

en met die soet uit haar hart

verwoes sy enige bitterheid.
Haar gedagtes is ‘n vol-kleur tuin

waar blomme ryklik groei

en skoenlappers baljaar.
Met haar innige omgee

maak sy plek vir selfs die mees gebroke en af-vlerk voëltjies.

Haar arms word ‘n plek van tuiskom

en rus by die stille waters waarvan die Bybel praat.
Sy staan gereed om jou te vang,

op te help, en om jou selfs te dra.
Haar hart ken van voete-was,

en wangdraai,

en die grootheid van liefde.
Met haar onvoorwaardelike liefde leer sy my elke dag

meer van wie ek eendag wil wees.

Duisende woorde het sy nie nodig,

nie eers ‘n groot verklaring of gedigte wat rym.
Nie groot arms vol blomme,

en klein boksies met blink juwele.
Sy waardeer die kleinste gebaar,

en is tevrede met so min ...

En selfs ‘n gewone “hallo mamma”

vertel haar van elke emosie wat binne my ontstaan.

[Uit die pen van Hencia Marais 'n spesiale gedig vir haar ma.]