Gedig: Kruise langs mekaar

Elke huis het sy kruis,

’n las wat net die draer ken.

Ek dra myne, jy dra joune – nie omdat ons wil nie,

maar omdat dit ons s'n is.

Jy sou myne optel as jy kon,

ek sou joune dra as ek mag.

Maar ’n kruis pas net op een skouer,

en tog, loop ons langs mekaar,

tree vir tree,

jou sug is my gebed,

my las is jou fluistering in die nag.

Dis ligter so – nie omdat die kruis krimp nie,

maar omdat ons weet,

ons is nie alleen nie.

Jy bid vir my, ek bid vir jou,

want dis altyd makliker

om die hemel te storm

vir iemand anders se seer

as vir jou eie stukkend.

Maar miskien,

net miskien,

is dit presies waaroor vriendskap gaan –

nie om die kruis weg te vat nie,

maar om dit te sien,

te erken,

en saam te loop,

langs mekaar,

deur die stof,

tot by lig. 

[Dankie, Christelle, dat jy hierdie treffende gedig met die lesers deel.]