Die wyse ou uil het in 'n groot eikeboom in 'n besige park gesit. Hy het daagliks só baie dinge gesien. Hy het gekyk hoe 'n jong seun 'n bejaarde man help om 'n swaar mandjie te dra, en 'n jong meisie wat op haar ma skree. Daar was ook 'n klein dogtertjie met krullerige hare wat 'n jong hondjie aan 'n leiband hanteer, terwyl sy en haar ma die hond gehoorsaamheid leer. Sit! Lê! Loop! Eet! Wat 'n plesier is die hondjie nie. Die dogtertjie geniet dit as die hond op haar opdragte reageer en vir die ander mense in die park lyk dit asof sy glad nie moeg raak van hierdie speletjie nie.
Terwyl die uil al hierdie gebeure dopgehou het, het hy sy bek toegehou en sy oë en ore oopgehou.
Met verloop van tyd het die uil al hoe meer gesprekke en stories gehoor. Hy het 'n vrou hoor vertel van hulle lawaaierige bure wat nie respek vir hul medemens het nie, en 'n man wat spog dat hy nooit 'n fout maak nie. Die ou uil het die wêreld om hom gesien en geweet dat sommige mense verbeter het terwyl ander slegter geword het. Maar ongeag wat hy gesien het, het hy net wyser geword met elke dag wat verbygaan.Wat het ek uit hierdie storie geleer?
* Luister meer en praat minder.
* Deur meer oplettend te wees en minder te praat terwyl ons meer luister, kan ons wyser word.
* Om ons omgewing in te neem en werklik te luister na wat ander te sê het, kan ons help om kennis en insig te verkry, met ander woorde leer van ander mense se kennis.
* Om aandag te skenk aan die besonderhede kan ons 'n beter begrip van die wêreld gee en ons help om wyse besluite te neem.
