Met die sagste oë staar sy na my,
verby al die foute
en dinge wat ek kortkom.
Sy kyk verby die lag-masker
op my gesig
en sien die krake in my raak.
Haar glimlag is eg en suiwer,
soos die sonopkoms
is daar geen pretensies.
Met haar eie seer diep weggebêre
dra sy my wanneer ek te moeg raak om te loop.
Elke dag vertel ‘n verhaal van hoe ek
poog om soos sy te word.
Met haar liefde wat uitstraal
uit haar siel,
verlig dit alles wat donker is.
Haar groen oë weet presies wanneer om saam te lag,
en ook wanneer om te treur.
Met haar sagte hande omvou sy my gebroke menswees
en ek voel weer heel.
Die grappies en lag,
skets soms ‘n ander prentjie
as die seer wat sy in haar koester.
Sy veg onverpoosd voort
en met die soet uit haar hart
verwoes sy enige bitterheid.
Haar gedagtes is ‘n vol-kleur tuin
waar blomme ryklik groei
en skoenlappers baljaar.
Met haar innige omgee
maak sy plek vir selfs die mees gebroke en af-vlerk voëltjies.
Haar arms word ‘n plek van tuiskom
en rus by die stille waters waarvan die Bybel praat.
Sy staan gereed om jou te vang,
op te help, en om jou selfs te dra.
Haar hart ken van voete-was,
en wangdraai,
en die grootheid van liefde.
Met haar onvoorwaardelike liefde leer sy my elke dag
meer van wie ek eendag wil wees.
Duisende woorde het sy nie nodig,
nie eers ‘n groot verklaring of gedigte wat rym.
Nie groot arms vol blomme,
en klein boksies met blink juwele.
Sy waardeer die kleinste gebaar,
en is tevrede met so min ...
En selfs ‘n gewone “hallo mamma”
vertel haar van elke emosie wat binne my ontstaan.
[Uit die pen van Hencia Marais 'n spesiale gedig vir haar ma.]
